Pomyślałem sobie, że możnaby porozmawiac na temat jednej z najpopularniejszych wokalistek lat 70 tych - o Annie Jantar. Anna Jantar była tak radosna, że rozpalała "słońce w całym mieście", albo melancholijna, gdy śpiewała "Jak w taki dzień deszczowy otulisz słońcem mnie".
Była prawdziwa. I dlatego stała się legendą. Legendą, nie ikoną. Ikony są drewniane. Miała nie lecieć tym samolotem. Pierwotnie zarezerwowała bilet na 22 marca. Ale zbliżały się czwarte urodziny córki Natalii, spieszyła się. W mroźny wieczór 13 marca 1980 roku dzwoniła jeszcze z Nowego Jorku do domu. Prosiła, by na lotnisko wyjechała po nią także córeczka. W słoneczne przedpołudnie samolot PLL LOT "Kopernik" IŁ-62 rozbija się na warszawskim Okęciu 15 sekund przed lądowaniem. Następnego dnia na opublikowanej przez prasę liście ofiar katastrofy znajduje się nazwisko Anny Kukulskiej-Jantar. 25 marca 1980 roku na cmentarzu Wawrzyszewskim w Warszawie żegnało Annę Jantar 40 tysięcy osób. Niektórzy fani rozpuszczali plotki, że nie zginęła w rozbitym samolocie, bo wcale do niego nie wsiadła, lecz została porwana przez arabskiego szejka. Ale wróci. Niektórzy mówili, że Anna igrała z losem, kiedy śpiewała "Nic nie może wiecznie trac"

Piosenki Anny, które cenie to: Tak dobrze mi w białym, Staruszek świat, Wielka dama tańczy sama, Nic nie może wiecznie trwac, My baby waits for rainy days, Witaj mi... (i długo by tak wymieniac)